SARDYNIA
Sardynia jest drugą, co do wielkości, wyspą na Morzu Śródziemnym. Wraz z pobliskimi wyspami tworzy region administracyjny Włoch. Powierzchnia 24 tyś km², liczba ludności ok. 1,67 mln. Stolicą jest Cagliari (ok.260tyś.). Język sardyński (limba sarda) wyraźnie odróżnia się odmowy używanej na Półwyspie Apenińskim. Dziś porozumiewa się nim do półtora miliona ludzi. Od 1997 roku sardyński ma na wyspie status oficjalnego języka, równolegle z włoskim.

Kuchnia sardyńska ma ponad tysiąc lat, jest prosta i bardzo zdrowa. Podstawą jadłospisu na wybrzeżu są owoce morza np. mule, kalmary i langusty. Powszechna jest również dziczyzna, cielęcina, wieprzowina, jagnięcina i koźlęcina. Potrawy są najczęściej grillowane. Raczej nie podaje się tutaj makaronów, gdyż podstawą potraw jest chleb zwany carasau. Jada się wyśmienite, wyrabiane lokalnie sery kozie i owcze. Najbardziej znane to pecorino sardo, cacciocavallo. Sardyńczycy w swojej diecie stosują także dużo śródziemnomorskich warzyw i owoców takich jak: oliwki, cytrusy, karczochy, papryka i cukinia.
Spośród lokalnych wyrobów alkoholowych warto skosztować słynnego likieru z mirtu - próbowałem jest wyśmienity pity samodzielnie i doskonały do drinków, osobiście z powodzeniem używam go do ratowania przed wylaniem do zlewu niektórych whisky blended.

Muzyka Sardyńska.
Wyspa stanowi jeden z najstarszych na świecie ośrodków polifonii, czyli śpiewu polegającego na dwóch lub więcej partiach głosowych wykonywanych w tym samym czasie. Ten nietypowy i trudny styl wokalny nosi nazwę "cantu a tenore" i wywodzi się z Bargadii, górskiego śródlądowego regionu wyspy. W 2005 r. UNESCO wpisało go na Listę Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości.

Nuragi – stożkowate wieże wzniesione nad kamiennym ołtarzem budowane na Sardynii przez Nuragijczyków. Nuragi to największe europejskie megalityczne budowle. Jest ich ok. 7 tys. Powstawały prawdopodobnie między 1500 a 500 r. p.n.e. Były domami mieszkalnymi lub małymi fortecami obronnymi. Można je zobaczyć w Palmaverze, Alghero, Torralbie, Orroli i Abbasancie, ale najbardziej znane i najlepiej zachowane nuragi - zwane również Su Nuraxi - znajdują się w okolicy miejscowości Barumini. W roku 1997 zostały one wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Historia Sardynii jest niezwykle burzliwa. Po pierwotnej ludności nuragijskiej pojawiali się tu Sardenowie, Fenicjanie, Kartagińczycy, Rzymianie, najeżdżali ją Wandalowie, Słowianie i Arabowie. Potem nastali Genueńczycy i władcy z Pizy. Po długim okresie walk papież oddał Sardynię władcom Aragonii. Wtedy też rozpoczął się napływ ludności z Katalonii. Po kilku stuleciach Sardynia przeszła w ręce Austrii, która rok później wymieniła ją z Piemontem na Sycylię. W roku 1720 Sardynia dostała się pod panowanie dynastii sabaudzkiej, późniejszych królów Italii, stając się tym samym częścią Włoch.